Ezin uka daiteke milagarren aldiz oraingo honetan ere, times are changing, Bob Dylanek kantatzen zuenez duela mende erdi luze, gauzak ez direla egun aspaldi izaten ziren modukoak. Eguneroko gure bizitza pribatuetan zein elkarbizitza kolektiboan. Harreman pertsonaletan zein lan munduan. Kirolean zein artean. Irakaskuntzan zein kazetaritzan. Politikagintzan zein militantzian. Eta azken horretara nindoan, hain zuzen ere.
Behinola militantziaz hitz egiten genuen soilik, geroago modan ipini zen aktibismo hitza ezagutzen ez genuenean. Pentsa daiteke ia sinonimoak direla. Baliteke. Nik uste dut, ordea, kutsu eta konnotazio desberdinak daramatzatela euren baitan. Batzuek militantzia hitza ez dute gustuko, militarismotik arrasto gehiegi mantentzen dituelako. Ados. Baina beste esangura batzuekin ere hornitu nahi izan dugu, bereziki konpromiso kolektiboarekin loturikoekin. Militantea zen ez kausa bat era abstraktuan eta teorikoan bere kabuz defendatzen zuena; ez ideia batzuen alde agertzen zena okindegian, tabernan edo lankideen artean. Militantea zen kartelak pegatzera ere joaten zena; batzarretan parte hartzen zuena; aisiatik denbora kenduta orduak sartzen zituena talde-lana egiten, zerbait kolektiboa eraiki nahian. Militantea izatea zen, eta da, talde baten partaide gisa jardutea. Gainera, mugimendu sozialetako militantzia ez da partidu politikoenaren antzekoa, non, azken finean, botoen saria bilatzen baita. Ez, musu-truk izaten da gure militantzia.